Racastan Yollarında

Toprak sarı boz,

Khejriler sanki umutsuz ve çırılçıplak

Açmışlar kollarını, uzatmışlar yumrularını

Gökyüzüne

Yine de sanki tutunuyorlar yaşama

Yine de sanki umutlular yarından

Toprak kahve, sessiz upuzun göz alabildiğine

Dingin, bekliyor öylesine

Toprak uzanmış gökyüzünün koynuna

Ufuktan ufuğa öylesine

Göğsünde bir umudun varlığı

Karnında doğmamış yaşamların ağırlığı

Khejriler beklemekte

Toprak beklemekte

Göğün grisi, toprağın kahvesi

Karışmışlar, birleşmişler, bütünleşmişler

Her şey beklemekte

Şiva’dan beri, Vişnu’dan beri

Beklemekte

..........

Yol geçiyor

Zaman hep aynı

Güneş doğuyor, yıldızlardan sonra

Zaman hep aynı

Renkler değişiyor

Belki biraz daha açık

Belki biraz daha koyu

Zaman hep aynı

Doğmak bu topraklarda

Yaşamak bu renklerde durağan

Ölmenin bile yok anlamı

Yeniden gelinecek ne de olsa

Önce ses vardı

Sessizliğin perdesini yırtan

Ohm- Ohm – Ohm

Sonsuzluğun içindeki Ses

Durağanlığın içindeki Ses

Brahma daha yaratmadan

Vişnu daha kurtarmadan

Şiva daha yıkmadan önce

Ses vardı

Ohm- Ohm – Ohm

Ses, çöldeki tek renk

Ses, ufuktaki tek hareket

Ses, sessizlikten ayrılan

Ses, sessizliği tamamlayan

...

Güneşin kırmızısı

Yıldızların sarısı

Gecelerin laciverdi olmasa

Her şey sarı- boz olacaktı

Günün gecenin olmadığı

Doğumun ölüm kadar değerli sayılmadığı

Bir yolda ilerliyordu

Sağı, kahverengi toprak

Solu, kahverengi toprak

Önü güneş

Arkasında kendi gölgesi

Sonsuz bir yolda ilerliyordu

Güzel sesli kadının sesinde

Tagor’dan dizeler

“Bilmem ne için” geldiği yoldan geri dönüyordu

Yürüyordu sessizlik içinde bir Ses

Yürüyordu renksizlik içinde bir Ses

Yürüyordu doğumdan ölüme bir yaşam

Yürüyordu Ohm’u tamamlayarak

Yürüyordu çöle bir renk katarak

Sonsuzluk içinde bir kadın

Yürüyor Ohm- Ohm – Ohm

Yürüyor adım adım

Toprak Ana açmış bağrını

Ana Tanrıçalara

Toprak ananın kucağında bir kadın

Uğurlayanı kim, bekleyeni kim

Tagor’un dediği gibi “bilmem ne için” yolda

Yürüyor yalnız

Yürüyor sessiz

Turuncu sarisi bir Renk

Salınımı bir Nefes

Öylesine gururlu

....

Yolumuz haç yolu

Yolumuz dağ yolu

Toprak bürünmüş yeşile

Khejriler sanki daha büyük

Khejriler sanki daha giyinik

Uzaklarda tepeler, dağlar

Ufukta kayalıklar

Begonviller kırmızı

Begonviller turuncu

Kadınlar kırmızı

Sariler mor

Khejrilerin yeşil ile dingin beraberliği

Kesiliyor ara ara bir köyle

Kalabalık, keşmekeş, renksiz,

Toz içinde bir kavşak

Erkekler gri beyaz dotileri ile

Ya çömmüşler tezgâhlarının bir kıyısına

Ya da uzanmış yatıyorlar

Kadınlar yüzleri örtülü sarilerinin ucuyla

Ya ellerinde bir süpürge temizliyorlar tezgâhlarının önünü

Ya da hızlı adımlarla uzaklaşıyorlar bilinmeyene doğru

Motosikletler kamyonlar yan yana

İnekler insanlar iç içe

Güneş utangaç bulutlar içinde

Gelin telleri gibi ışık yayılmakta

Dağlara, toprağa

.....

Bugün güvendeyim

Aravilla dağları sarmış ruhumu

Gölgeler ve de sırlar huzurlu

Dağların eteklerine sığınmış koyaklar gibi

Gizlenmiş sırlarım gölgelerin derinlerinde

Bağdaş kurmuş bir Sadu misali

Sessiz- hareketsiz- nefessiz-

Biraz huzurlu; biraz da umutlu

Tepeler yeşillerin etrafında

Yeşiller tepelerin arasında

....

Yol uzun- Yol ıssız-

Yol nefessiz- Yol renksiz

Oturmuşlar bir ağacın dibine

Sorsan ne yapıyorsunuz çömelmiş,

Derler bekliyoruz

Beklemenin ne demek olduğunu muhtemelen bilmeden

Sanırlar ki beklemek bir eylem

Beklerler ne beklediklerini bilmeden

Belki bekliyorlar yarını

Belki de bekliyorlar Kalki’yi

Gözlerinde pırıltı

Ruhunun yansıması

Turuncu

Sesinde şırıltı

Yüreğinin yansıması

Mavi

Sevmiş bir defa insanı

Kabullenmiş yaşamı

Turuncu kavuşmuş maviye

Birleşmişler, Tamamlanmışlar

Seçmiş yolculuğu, yol olarak kendine

Olmuş yolcu kendi yolculuğunda

İlerliyor en zor yolda

Kendi içine yaptığı yolculuğunda

Ey Dostum, Ey Yolcu

Yolun, yolculuğun daim ola

Dostum Diyebilmenin ayrıcalığıyla

.......

Harflerin savaşı

Benzer seslerin savaşına

Kavurucu bir çığlık

Bir feryat bazen

İçten bir istek olduğunda

Yan yana gelir doğru harfler

Öylesine

Rengârenk

Rüzgârın sesi

Derenin akışı gibi.

....

Kaçmak mümkün mü kendimden

Yaklaşmak oysa mümkün

Kalelere tırmanmak

Tapınakları aşmak

Havelilere varmak

Daha kolaydır içimdeki yarıkları geçmekten

Kapıları açmaktan

Surları kaleleri yıkmaktan

Yalnızdır yolcu bu yolculukta

Yalnızım, yapayalnız

Yolu belirleyen de, bozan da yolcu

Bozarım, yeniden yaparım

Kararlılık bir tarafta

Korkular her köşe başında

Tanrılar ile şeytanlar savaşır gibi

Savaşılan ne süt okyanusu

Ne sonsuzluk

Ne yaşam iksiri

Farklıdır bu savaş her birinden

Ne bir göl oluşur bir tırnağının sıyırmasıyla

Ne bir dağ- ne de bir vadi oluşur bir adımıyla tanrıların

Bazen Tanrılar kazanır

Bazen Şeytanlar

Aslında bir tek galip vardır

Z a m a n

Yolculukta Z a m a n

Yolda Z a m a n

Yolcuda Z a m a n

....

Ait olmak neden ister insan

Neden ait olamaz bir yere

Kendi içindeki evine ait değilse

Sahip olmak neden ister insan

Neden sahip olamaz hiçbir şeye

Kendi içinde evine sahip değilse

Var olmak mümkün müdür

Ait olmadan

Var olmak mümkün müdür

Sahip olmadan

Kaç tapınak

Kaç Ganeş

Kaç OHM

Gezmeli, görmeli, duymalı, dokunmalı

Kaç taşa sahip olmalı insan

Var olabilmek için

Ait olabilmek için

....

Mart 2011 Racastan Yolculuğu'nun izleri.....