Şubat 2014
Uzaklaşırım
bazen kendimden, kopuverir bağlarım. Yalnız kalırım, yapayalnız. Sadece
düşünceler, kaygılar, geçmiş, yaşanmamışlıklar. Acı verir her şey, fırtınada
yüzümde patlayan çılgın dalgalar gibi, ellerimi kesen yelken halatları gibi,
yıldızların dahi görünmediği gökyüzü gibi...
Kadıköy’de
çarşıda kahve içiyoruz, közde pişirilmiş. Kokusu, lezzeti gerçek,
anımsattıkları cabası. Bir şey keşfetmek, başka bir kabuğu soymak, kendimi
tanımak için çabalamak, çok keyifli, umutlu bir uğraş, bazen zorlansam da.
İzliyorum etrafı, el ele oturan gençleri, nargile içenleri, çiftleri, aileleri.
Tek başına kahve içen hiç kimse yok. Merakla dinliyorum dostumun anlattıklarını,
elinde benim kahve fincanım. Kahve falım telvenin çizdikleri mi, dostumun
içinden geçenleri algılaması mı, fark eder mi, dinliyorum…
