Taş Mektup

 Mart 2010 

Çok eski yıllarda

Yazı, hatta resim yokken daha,

Biri, sevdiğine bir taş verdi.

Sevdiği aldı taşı,

Dokundu… Hissetti.

Anladılar birbirlerini

Sözsüz, resimsiz…

Sakladı taşı

Sakladı taş mektubunu...

Çekiciydi kokusu

Baştan çıkarıcıydı dokusu…

Taş evrene benziyordu, çizgileri yollara, 

Çileli, yıpratıcı ve belirsiz  

Kapsayıcı, koruyucu.

                                     

Önce resimlediler mağaraları

Sonra yazdılar kayalara

Kâğıt oluşturdular

Taş mektubun yerini alamadı hiç biri

Her taş tek ve özgün

Küçük, parlak veya renksiz,

Sevgiliye armağan, bir mektup…

Taşı zaman doğurur,

Şekiller söylenemeyenler

Renkler anlatılamayanlar,

İzler paylaşılamayanlardır 

İsimsiz, tarihsiz bir mektup misali…

Taş öylesine uyur bir köşede

Gözden, bakıştan ırak,

Veren ve alan unutsa da,

Gökyüzünde kayıtlıdır şekiller, izler.

Bir de taş bilir,

Mektup olduğunu

Zamanın öncesinden gelerek

Ötesine uzanacak,

Söylenen kadar bildik

Yaşanacak kadar gizemli